Weten we ooit wat er in mensen hun hoofd omgaat?
Een week geleden verdween de student Waldo Van Raemdonck.
In het nieuws, in kranten, op facebook, overal doken foto's op en de vraag om goed naar hem uit te kijken. Het was een goed student, ijverig en hij organiseerde tal van dingen mee aan de KULAK, wist een van zijn professoren op tv te vertellen. Waldo was niet "het type" om zomaar te verdwijnen. Zei men.
Waldo was ook niet "het type" om zelfmoord te plegen en toen het nieuws bekend raakte dat hij om het leven was gekomen door voor een trein te springen, las ik bij een heel aantal mensen op facebook "Dat is verdacht, we hebben het gevolgd en daar was hij toch helemaal niet het type voor. "
En: "Oostenrijk? Hoe en waarom komt hij daar terecht? Dat kan toch helemaal niet?"
Ik vind dat een zonderlinge reactie. Behalve echt héél zwaar depressieve mensen die al van jongs af aan het leven te zwaar vinden, is denk ik, niémand echt "het type" om zelfmoord te plegen. Je weet niet wat er in het hoofd van mensen omgaat. Je weet niet hoe lang ze geconfronteerd worden met de idee van " mijn leven is niks waard, voor mij hoeft het niet meer." Ik denk dat het iedereen kan overkomen, hoezeer je nù ook denkt dat het leven heerlijk en geweldig is.
Dat je dan in al je wanhoop de trein neemt, zomaar ergens heen; ik kan me dat net goéd voorstellen. Of misschien was Waldo daar al eens eerder geweest en wilde hij precies op die plek, om welke reden dan ook, uit het leven stappen. Je hoeft mijns inziens niet gék te zijn om dat te beslissen... alleen héél erg wanhopig. En dat is erg. Want blijkbaar wist niemand dat.
Dat niemand het zag, is eens te pijnlijk voor vrienden en familie; allicht denken ze nu dat ze het wél hadden moeten opmerken. Terwijl dat niet zo is; er zijn mensen die er alles aan doen om de schijn hoog te houden en ze kunnen er verdomd goed in zijn. Dat wie overblijft met een hoop vragen blijft zitten, lijkt me logisch en erg wreed.
Ook wreed: mensen die als reactie posten; " Het is toch zelfmoord, sorry, maar daar heb ik geen compassie mee, zenne". Er was zelfs iemand die het nodig vond om het grapje te maken " Where is Waldo?" met het cartoonfiguurtje erbij. En iemand reageerde op " Hier klopt iets niet." met "Ja, zijn hart."
Op zo'n momenten walg ik van facebook. Het zijn reacties die ik kon lezen bij "vrienden van vrienden". Ik stel me dan de vraag wie met zo'n mensen bevriend kan blijven. Veel "humor" is hier immers niet op z'n plaats, ben ik van oordeel. In een aantal gevallen pleit misschien de jeugdige leeftijd van die mensen in hun voordeel. Als je zestien bent, heb je misschien nog geen al te klare kijk op die dingen... ach ik weet het niet.
Ook wreed: " Voor jou zijn er maar twee oplossingen, of je komt in een instelling terecht, of je pleegt zelfmoord, dat weet je toch hé, met hoe jij in elkaar zit?" Dat zou nooit, nooit, nooit iemand moeten horen. Hopelijk werd dat alvast niet openlijk tegen Waldo gezegd.
Ik hoop dat z'n vrienden en familie veel steun aan elkaar hebben.
Laten we lief zijn voor elkaar. Ik vind dat belangrijk.
Daar zijn altijd redenen genoeg voor te vinden.
En iemand kwetsen als je zijn zwakke plekken kent, vind ik laakbaar en zielig.
Maar makkelijk is het wel.
Vanavond komt mijn tovenaar langs. Niemand die mij beter begrijpt en aanvoelt. En ik heb het gevoel dat dat omgekeerd ook zo is; wij zijn goed samen. Hij laat mij tot in de achterkamertjes van zijn hoofd kijken. Zelden zo'n fijn, eerlijk en open iemand ontmoet in mijn leven. Kan je alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn. (Ook voor een onverwacht leuk smsje van iemand die ik al lang niet meer zag... you made my day, Jan! xxx)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten