Ik besefte vanaf dag één dat ik het met bepaalde "opdrachten" moeilijk zou hebben. Er is zoveel muziek die me vrolijk maakt. Moet klinken zoals dit ongeveer, maar er zijn daarnaast natuurlijk nog tal van andere mogelijkheden, wat dacht je...?
Krijg de onbedwingbare nood om daarbij te gaan rondhuppelen in mijn woonkamer. Minstens met mijn armen te zwaaien. Klaar om in Werchter het publiek toe te wuiven van op het podium als het ware, zo happy :-) Mijn ogen stralen. En als het nummer op een gegeven moment afgelopen lijkt, begint het refrein toch nog eens opnieuw. Héhé, héérlijk :-)
En wat de zanger betreft; geen klassieke schoonheid, maar hij heeft, althans qua uiterlijk - misschien heeft hij verder een rotkarakter?- het je-ne-sais -quoi waar ik van hou. Scherpe kaaklijnen, opvallende kin. Enfin, zoiets.
In de clip zie je ook fragmenten van Noord-Koreanen die, zoals dat in menig communistisch land de gewoonte is, aan een massaspektakel deelnemen. Ik heb daar altijd een heel dubbel gevoel bij; aan de ene kant vind ik het fascinerend, aan de andere kant is het zoooo beladen met "fout" dat synchroon bewegen. Ideologisch heeft het individu niks te betekenen en moét opgaan in de gemeenschap en precies dat zetten ze hierbij met dat malle flikflakken met z'n duizend nog eens in de verf. Maar ik kijk wel, mijn ogen worden vreemd aangezogen als ik zo'n dingen zie. Ik flikflak zelf sowieso niet, maar ook met zo'n waaier héén en wéér lopen in volmaakt symmetrische patronen, ... ook daar maak ik vooralsnog niet mijn nieuwe hobby van. Maar het ging hier dus over muziek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten