zomerdagen in oktober, 14 oktober

Toen ik begin september mijn nieuwe lessenrooster kreeg, dacht ik in eerste instantie: " Jammer dat die drie lesuren van vrijdag niet in de voormiddag staan in plaats van in de namiddag. Stilaan kom ik daar een beetje van terug; het is heerlijk om op vrijdagvoormiddag, als mijn liefje is blijven slapen wat langer in bed te blijven soezen - hij moet érg vroeg opstaan- en te weten dat je nog een hele voormiddag voor je hebt. Om te werken of om te verlummelen, al naar gelang...

Vandaag begon het dus ook vroeg, héél bewust en met alle stadia van wakkerworden die ik graag doorloop: uitrekken, nog eens om en om draaien, de kat knuffelen, nog eens uitrekken... en dan mijn computer halen om het verslag van de klassenraad van gisteren in te tikken. Niks zo heerlijk dan voor school werken in mijn bed... een ware luxe en ik ben mij daar zéér van bewust. Twee pakjes verbeterwerk, een paar mailtjes... ik vind dat knus. En ik werk dan heus wel door ook. 

En dan opstaan. Aan Apollo moet ik vandaag zeker géén voorbeeld nemen, want beneden in de zetel heeft ze inmiddels een plekje in de zon gevonden en als ik het raam open om haar buiten te laten, kijkt ze even met en blik van " Zié je dan niet dat ik goéd lig zo? "

"Ok, blijf jij dan maar liggen, mijn lieve schattekatje," denk ik en trek mijn laarzen aan. 

Ik wil, nu ik toch nog dik twee uur vrij heb, gaan wandelen. 

Hier komt voorlopig toch even geen beweging in...

Vijf minuutjes met de auto en ik ben in Vordenstein. Eender in welk seizoen en éénder op welk tijdstip van de dag, ik wandel hier graag.

Betrap me er op hoe belachelijk het is om altijd het parkeerplekje het dichtst bij de ingang te willen versieren; je komt hier toch om te WANDELEN, wat doen die paar stappen méér op de parking er dan toe? Enfin... :-)

Park staat er nog opvallend groen bij, vind ik. Een trage herfst. Maar vandaag met een daverende zon.

En nog een beetje met de geur van een heel vroege zomermorgen, ook al is het inmiddels half  elf. Ik ben zowat de enige trage wandelaar hier. Kom een groepje van vijf bejaarden tegen, aan een nog trager tempo dan ik en verder alleen een aantal heel bezwete joggers. Druk kan je het hier niet noemen: kom hooguit tien lopers tegen.

Geluid van auto's hoor je altijd wel op de achtergrond, waar in Vlaanderen niét, maar toch... héérlijk rustig hier. Zo zou je élke dag moeten kunnen beginnen.

De zon staat laag... lange schaduwen.

Ik zou hier liever nog hand in hand met mijn tovenaar wandelen, maar verder voel ik me nu eens pérfect gelukkig. Dit is zo geniéten.

Ik hou van de kleuren van de herfst.

Niet zo érg veel paddenstoelen gevonden. En al helemaal géén vliegenzwammen.

Zon in het water.

Verbazend hoé dicht je de kerk vanuit Schoten-centrum hierheen kan halen met een telelens.

Zot fluitende vogels overal. Ik word daar erg happy van.

Verbeten jogster die me is komen voorbijlopen in de verte.

Mijn voet ernaast om te tonen hoe groot dit bolletje paddenstoelen wel is.

Het lijken tijgerbroodjes, stuk voor stuk.

Prachtig zijn ze van kleur.

Ook op je eentje kan je flink zot lopen huppelen. Schaam ik mij niet om :-)

De orangerie.

En dan naar school. Voel me rustig en vooral "uitgerust". Klaar voor de verdere dag. 

Een dag van drie uur lesgeven en daar plezier in vinden, in café "den eindterm" met de collega's op school wat bijbabbelen, naar huis en dan, omdat ik de smaak nu eenmaal te pakken heb.. een wandeling door mijn koekenstad. Ook hier weer bést wat kilometertjes afgestapt, maar niet meer zo'n zin in fotograferen. 

Cafébezoekje bij Flip. Long time no see. 

Cocktaildoofheid speelt mij weer parten hier; muziek staat luid; het lijkt alsof ik dan op zo'n momenten een innerlijk rolluik heb dat naar beneden rolt; ik val dan in de rol van iemand die toekijkt, niks mist van wat er rond mij gebeurt, de zinnen van de liedjes spoelen als golven door mijn hoofd, maar vlot praten kan ik dan niet meer. Dat is altijd zo geweest; Ils is geen vlotte caféganger en zal dat ook nooit worden, denk ik. Uiteindelijk is dat altijd voor mijn metgezel vervelender dan voor mezelf; ik geniet ook van gezelschap zonder dat er élk moment wat moét gezegd worden, maar zo is niet iedereen. 

Nog een extra blokje om naar mijn auto; de eerste koude lucht van dit jaar kruipt langs mijn armen omhoog en fladdert als een vlinder mijn rug naar beneden af. Rillen kan heerlijk zijn als je na afloop in een warm bed kan kruipen. 

Vrijdag 14 oktober was een mooie en warme dag.

 Hier haal ik dan toch maar weer mijn fototoestel voor boven. Super vind ik dat.

 Zeker het grasveldje om op te gaan zitten :-)

 Driemaal hoera voor deze mevrouw, wie ze ook is...

Museum voor schone kunsten. Auto's razen voorbij, mensen lachen, lichtjes branden, geroep op een terras, gezoem van stemmen op een ander terras... Daar gewoon doorheen lopen op mijn eentje vind ik zalig.

En kijken naar de maan.