nieuwe buurpoes, 17 oktober

Het is niet de eerste keer dat ik het kleine rooie ding aan mijn voordeur vind. "Mag jij al zo lang en zo vér van huis op je eentje?" ben ik dan telkens geneigd te vragen. Het is een dartel en onverschrokken dingetje, die poes, ... want zomaar op Apollo haar muurtje komen zitten? Dat valt niet in goede aarde. "Grote, zwarte" poes blaast en huilt als een baby, "kleine" poes gebaart daar niks van te begrijpen en wil met Apollo komen spelen en kopjes geven. Steeds maar opnieuw. 

Complete afwijzing.

Heeft mijn kat totaal geen boodschap aan. "Het is mijn muurtje, rot op jij!" mauwt ze agressief. " Héhé, zo heb ik jou niet opgevoed!" zeg ik. Apollo boos op baasje. Apollo negeert baasje ostentatief en totaal.

 Gaan ze met z'n twee wat zitten mokken.

Apollo huppelt dan maar naar een ander muurtje, maar kleine poes ... méé natuurlijk. Naderen en weer weg, en weer naderen... een spelletje.

Laat zich aaien, is blij met aandacht en kleeft bijna als k(l)ittenband tegen mijn been aan.

Garagepoort geopend. Wasgoed ingezet. Ik kijk in mijn andere wasmand die klaarstaat. Kleine poes is me gevolgd en dabt een gezellig plekje bijeen om zich te installeren. " Jaaaaamaar, jij woont hier wel niet hé," zeg ik haar en grabbel haar mee terug naar buiten. Zet haar op het muurtje.

Klets de poort weer naar beneden. Mis ei zo na een ros nekje. Poesje wilde opnieuw naar de wasmand. Daar is ze nu toch wel even van geschrokken. Hartje gaat aan 2OO per uur tekeer in mijn hand.

Schattig ding vind ik.
Laat Apollo het maar niet horen.