leuke avond met mijn vriend mario, 7 januari

 Er kwamen gisteren géén Driekoningen zingen aan mijn voordeur, maar wel een tiental jongedames, helemaal in het wit gehuld. Temidden van hen, in Mariablauw en voorzien van een  zedige hoofddoek, één van mijn buurmeisjes. Heiliger dan ik gewend ben haar te zien, in elk geval.  Zij gaat in 2011 trouwen en daar werd een alternatief driekoningenliedje over verzonnen. In ruil voor een milde gift, krijg ik een ballon.
Een hartje. Mario mag het ook even vasthouden. Tuurlijk :-)

We hebben een onwaarschijnlijk gezellige avond. Hij laat me een aantal van zijn foto's zien die hij in "de Petrol" is gaan nemen en vertelt me met pretlichtjes in zijn ogen dat mensen hem daar aanspraken, vroegen of ze hem konden helpen, hem tips gaven waar er nog ongewone beeldjes te schieten waren. Hij kreeg een massa anekdotes te horen over dagen "van lang voorbij". Ik kijk er naar uit om het resultaat van zijn project daar te zien!

"Ik wist eigenlijk niet dat dingen van lang geleden jou zo bezighielden," zeg ik. Dat blijkt zéér het geval te zijn. En ik vind dat leuk.
Ik vertel Mario dat ik zelf ook wat heb zitten rommelen in mijn archief. Dat wil hij wel eens bekijken.

Familiefoto 1931. Mijn grootmoeder houdt fier mijn nonkel Hugo op de arm. Mijn kogelronde overgrootvader staart nors in de lens. Ik heb van deze hoop mensen er maar 5 gekend, realiseer ik me.

 Mijn grootvader. 1919. Hij is dan achttien jaar. Misschien is dit zijn schooluniform?

 Ik vind dit zelf een bijzonder mooie foto van mijn opa en zijn moeder Paulina. Ik vermoed dat ze dateert van 1920. Mijn opa groeide op zonder zijn vader, die in 1903 met de noorderzon verdween, terug naar Duitsland, waar hij vandaan kwam.
Mijn grootmoeder vertelde me altijd dat de band tussen mijn opa en zijn moeder heel sterk was. Ik vond dat altijd ontzettend ontroerend hoe ze daar over vertelde.
Naarmate mijn opa ouder werd, ging hij alsmaar meer op zijn moeder lijken. Ik zie, als ik naar de foto kijk, écht bompa in vrouwenkleren. Bizarre gedachte is dat wel...

 In 1881 sleepte diezelfde overgrootmoeder in het pensionaat in 's Gravenwezel de eerste prijs "Commerce" in de wacht. Ik vraag me af hoé trots ze wel was, toen. En hoe blij...

 toen bleek dat de eerste prijs dit vrome boek was.... Te oordelen aan de frisheid van de bladeren is het boek in elk geval nooit stukgelezen en notities heeft ze er ook niet in gemaakt...

 Mijn vader, de kleinste, tussen zij achterneven en -nichten. 1939, schat ik. Het is een schattig blozertje, dat zie je zelfs op een zwart-wit foto. Alleen hij en het blonde meisje leven nog.

 Het kleinste meisje is mijn bomma. Marieke werd geboren in 1902 en is hier een jaar of vier, vertelde ze me indertijd zelf. Ze wist nog precies welke kleuren die kleren allemaal hadden en wààr de foto genomen werd. Ik had alleen nét wat beter moeten luisteren om me dat nog te herinneren.

 1934. Mijn overgrootouders aan het kaarten. Ik vind dat een mooi huiselijk beeld. Mijn grootvader nam veel foto's; hij was er als de kippen bij om nieuwe technische dingen in huis te halen.
Helaas, toen mijn grootmoeder begon te dementeren en soms aanvallen van opruimwoede (ja, en toch familie van mij!) had, dacht zij dat wel niemand in "al dien ouwen brol" zou geïnteresseerd zijn en kieperde ze op die manier honderden en honderden foto's de vuilbak in. Ik was voor weken ontroostbaar.

Misschien klinkt dat belachelijk, maar ik hield echt van al die oude foto's. En hoe ongedwongener daar mensen op te zien waren, hoe leuker ik ze vond.
Mijn grootmoeder vond het erg dat ik me het verlies van die foto's zo aantrok en op heldere momenten, ging ze op strooptocht door haar huis. Mijn vader, die er elke dag passeerde, had élke dag wel een foto of document bij. "Hier, de bomma heeft da gegeven, ze was aan 't wenen omdat ze het zo erg vond, dat gij verdriet hebt over die verloren foto's."

Op die manier raakte ik aan een hoop spullen. Kleine kinderen van nu en van de volgende generaties gaan tot zeven, acht, negen generaties terug kunnen gaan met beeldmateriaal van hun familie. IK zou dat in 2278 fantàstisch vinden, zeker weten :-)

 Het trouwboekje van Paulina.

 Het trouwboekje van mijn andere overgrootouders. Dat waren Nederlanders; Wouterus en Dorothea (heerlijke namen toch!!!) trouwden in 1893 in Oosterhout.

 Daar was op dat moment geen werk en ze "emigreerden" naar Antwerpen. Mijn overgrootvader werd conciërge in een fabriek in 't stad. En in Oosterhout vonden ze het een gedurfd avontuur van Wouterus. "Want in België wordt ge in de grote steden met vuurwapens op straat neergeschoten," zei mijn grootmoeder altijd lachend. " Dat dachten die boerkes daar!"

De Antwerpse mentaliteit zat metéén goed bij de inwijkelingen.

 Militair zakboekje van mijn opa, met daarin een minutieuze beschrijving van hoe hij er uit zag. Allemaal in het Frans. Uiteraard. Raar toch, hé?

 Uit het trouwboekje van mijn grootouders. 1924.

 Ik vind die teksten hilarisch. (er zijn er méér!)

 Het militair zakboekje van mijn overgrootvader die als loteling in het Nederlandsche leger zat. 1888. In een soort van dierenhuid?

 Alle soldij en uitgaven voor kleding staan er in.

 En hoe en waarom hij verlof moest krijgen ook.

Over het misbruik van sterken drank. Zàlig :-)

Mario en ik kijken en bladeren. Ook al is MIJN familie, hij vindt het leuk om die dingen te bekijken. "Ontzettend nétjes bewaard allemaal!" zegt hij. 

Ik kan niet zeggen "Dat zit in de familie!"

Bewaren wel. Nétjes? Da's àndere koek.

Dan is het tijd voor de allerslimste mens. We spelen gedreven mee. 

Terzake. 

En babbelen. 

Ik ga met een zucht slapen. Fijne vrienden, het is iets dat ik nooit evident zal vinden.