Ik haal mijn examens op en steek de speelplaats over. Drie meisjes van het laatste jaar staan bij te praten en het gaat er nogal heftig aan toe. Ik heb hen niet in de klas, maar ken hen wel van vroeger.
"Moet u horen, mevrouw..." zegt eentje... "straf verhaal hoor!"
Ik bereid me voor op allerlei mogelijke toestanden waar de kern steeds van is: " Straf dat dié zoiets op het examen dùrfde vragen..." overgoten met de verontwaardigde saus die alleen zestien-of zeventienjarigen klaar kunnen stomen. Maar het verhaal loopt anders.
"Ik heb een petekindje in het eerste zitten," vertelt het meisje me, met vuur in haar ogen "en voor Sinterklaas had ik voor hem twee kleine chocoladen figuurtjes bij de bakker gekocht."
"Hé, da's liéf van je!" zeg ik.
"Hij keek in het zakje, dan naar mij en vroeg "En? Dat is het?"... Mevrouw, ik was geshockeerd.. écht! Dacht die nu dat ik géld ging geven, of wat? Ik moét daar niks aan geven, hé!!!"
Luide bijval van de twee vriendinnen.
"Nee," zeg ik "dat snap ik wel... érg voor je.. je doet dan al die moeite..."
"Leren die kinderen van hun ouders dan helemaal niks meer?" vraagt een ander meisje "In onzen tijd was dat nogal eens wat anders!" (Ze zijn vijf jaar ouder...)
"Iedereen moet leren dank u zeggen en dankbaar zijn voor leuke en lieve attenties..." zeg ik. "Zo hoort dat, ja..."
"NIKS koop ik er nog voor, voor da onnozel manneke... "zegt het meisje en verbijt haar tranen.
Gearmd stappen ze met z'n drieën de schoolpoort uit.
Ze overleeft het heus wel, maar het was een domme teleurstelling die niet hoéfde.
Ik vind dat erg.
We falen, ook als leerkrachten, als we jonge mensen dingen als "dank u" niet meer kunnen leren, vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten