46.
Vandaag.
Toen ik 36 werd, vond ik dat -dat herlas ik onlangs nog eens- "een ontstellende gedachte". Omdat niemand zich ooit zo oud voelt als hij in werkelijkheid is, zeker? Omdat je -gelùkkig!- nog vaak genoeg hoort wat voor een zot, vrolijk en lacherig "meisje" je nog wel bent en je je daarom dus nog lang geen 46 voelt?
Maar je anderzijds nog wel weet hoé je , toen je ooit 18 was, over mensen van 36 dacht? Laat staan 46; dat was toen haast dinosaurusachtig oud.
Niettemin, 46... als leeftijd maakt het me niet bitter.
En ik lach vrolijk bij alle leuke smsjes die ik kreeg, haalde twee "ouderwetse" kaarten uit de brievenbus (dat maakt me helemaal happy, ik ben namelijk gék op kaartjes) en werd overstelpt met wensen op facebook. "Minderwaardig als wens, " zei iemand onlangs "hoé spontaan is dat immers als je er met een berichtje aan herinnerd wordt dat iemand jarig is?"
Ik denk dan: je kan de naam ook thuis op je handgeschreven kalender zien staan en niks van je laten horen. Ik vond de zoenen en wensen op facebook dus wél erg fijn. Mensen die aan je denken, ik vind dat een lief gebaar. Punt :-) En mijn lief draagt me op handen, ik hoef daar niet eens jarig voor te zijn :-)
Maar toch ook een wat bittere dag; iemand die ik ken en onlangs jarig was, was er kapot van dat mensen, waar zij toch mee geacht wordt nauw mee samen te leven, het niet eens nodig vonden haar te zoenen voor haar verjaardag. "Dat is wel héél erg," zei ik haar toen. " Raar toch, he Ils? Geen zoen, geen kaart, niks ...??" vroeg ze me toen. "Ja, bést wel héél raar!" antwoordde ik toen. Ik zie ons daar nog staan.
En toch, op 29 oktober begreep ik haar. Een mens heeft nu eenmaal gevoelens ook al wil hij geen cadeaus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten