Afgelopen nachten slecht geslapen.
Naarmate het later wordt op de avond voel ik me vaak enorm " welsprekend" worden en groeien de imaginaire gesprekken in mijn hoofd. Dingen die ik eigenlijk nodig vind om te zeggen, maar nooit zal uitspreken. Omdat ik wel beter weet en niet iemand ben die olie op het vuur gooit.
Maar in die dialogen proef en wik ik elk woord omdat het zijn effect, ... zijn preciéze effect, niet zou missen. Niks boosaardigs of zo, maar in een aantal gevallen wél scherp, dat geef ik toe. Er zijn minstens wel twee mensen die ik kan bedenken die zo'n "raak" gesprekje met mij verdienen nu.
Al de rest sluit ik met liefde in mijn armen. Eerlijk waar :-)
En de "dialogue imaginaire", op een bepaalde manier lucht die ook op hoor.. ik héb het nu wel gezegd zonder dat er één woord ruzie van kwam. Klaar!
Zuivere lucht. Na een paar dagen toch. Dan schrappen we. Want het zou me in dit concrete geval eigenlijk totaal onbewogen moeten laten. Vervelende ruis op de achtergrond.
(En bij mijn weten moet niémand die dit leest zich persoonlijk aangesproken voelen. Misschien toch wel belangrijk?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten