We lopen samen lachend de parking van het restaurant op na een avond gezellig bijkletsen en samen eten, mijn nichtje en ik. Drukke zomeragenda en een gewijzigd lessenrooster maakten dat het intussen wel even geleden was dat we konden bijpraten, aan gespreksstof dus zéker geen gebrek.
Op de parking wandelt een grote forse man in het fluorescerend oranje uniform van de havenarbeider. Hij houdt een grote hond aan de lijn die vervaarlijk trekt. Naast hem loopt, een beetje zwijmelend en eveneens met een zware hond erbij, zijn vrouw.
Er gaapt een kloof tussen ons vrolijk gelach en de "conversatie" die zij voeren. Sommige mensen vinden Antwerps een "sappig taaltje"... ik kan me er vaak wel wat bij voorstellen en groeide thuis ook op bij dialectsprekers. Maar wat we hier horen... schrijnend van wat voor taal die man zich bedient om zich tot zijn vrouw te richten. Zijn kale hoofd blinkt onder de straatlantaarn. Ik vind het op slag echt een wàlgelijke vent en vraag me af wat de vrouw ooit in hem gezien heeft...
Kristel en ik kijken elkaar ontzet aan, maar het koppel wandelt ons voorbij alsof we lucht zijn. Ruzie maken en schelden in het openbaar... ik begrijp dat nooit zo goed.
Laten we maar zacht met elkaar omgaan. Een beetje beleefd... enfin, zoiets.
Héérlijke avond met mijn nichtje gelukkig. Gauw voor herhaling vatbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten