Goed... je droomt de nacht tevoren over ene "Albrecht Wallein",... een naam die je nooit tevoren gehoord hebt. Je hebt ook niks gelezen of op tv gezien dat ook maar in de verste verte op die naam gelijkt. Want daar denk je natuurlijk wel even over na.
Het droomgezicht dat bij de naam past, kan je om de dooie dood niet thuisbrengen. Maar je weet zeker dat de wat oudere meneer -hij doet nog het meest denken aan de bejaarde fietser die je het afgelopen weekend met zijn gepimpte fiets in de stad zag, nu je erover nadenkt- in je droom zei:"Albrecht Wallein" te heten. In diezelfde droom, in een café, in een stad die je niet kende, maar waar je met hem op wandel was, vroeg de man immers aan de ober een telefoonboek en met een geelberookte vinger, krom van de reuma, wees hij daarin zijn eigen naam aan. "Kijk, ... Albrecht Wallein, zo heet ik," kraakte zijn stem. Die pagina uit de telefoongids scheurde je uit,... om god weet wélke reden. Het café had wel iéts van De Muze in Antwerpen. Maar de stad,... daar was je nooit geweest.
En dan wakker worden.
En een drukke dag hebben.
En niet meer denken aan Albrecht Wallein.
Tot 's avonds.
Als je blogt.
En even later opnieuw gaat slapen.
Tenminste,... probéért te slapen.
En dan denkt: "Verdomd.... als Albrecht niet bestaat, moet ik ervoor zorgen dat hij zal bestaan. In een verhaal!" En dan ga je nadenken en fantaseren. En al gauw is het half twee 's nachts. En heeft de man een verhaal en een leven gekregen. In je hoofd. Het moet er alleen nog uit. Je wil wel slapen, écht wel. Je kan alleen niet. Is dat dan "inspiratie"? Nee, ga wég..., gewoon "insomnia", want ik ben geen échte "schrijver", ik klooi maar wat aan...
En ik schrijf zelden fictie. Maar toch zit er een verhaal klaar, denk ik. En het moet eruit. In een paar afleveringen, vermoed ik. Zoals bij "Klara"... eentje van een aantal maanden geleden, voor wie zich dat nog herinnert (februari 2O11 voor wie het wil lezen). En net zoals bij dat verhaal ken ik vandaag alleen de vage lijnen, maar nog geen afloop. Ik vertrouw erop dat Albrecht zélf die wel duidelijker zal uittekenen, zoals het hém uitkomt. Klara deed dat immers ook.
"Albrecht"... zijn naam ademt voor mij "geschiedenis", "mysterie", en "decennia van vragen" uit. Daarmee kom ik al een heel eind. En ergens is er ook een vaag gevoel van "angst". Ook dat.
Bon... daar gaan we dan. Verwacht maar niet te veel. Of scroll verder :-)
(Tips voor verhaallijnen zijn zéér welkom eens je aan het lezen slaat. Dat zei ik ook vorige keer. Toén lieten jullie MIJ alle werk doen :-))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten