Omdat ik voor een activiteit een lading bamboe moest halen en daar wel wat sjouw-hulp bij kon gebruiken, laadde ik de kinderen in onze bus en gingen we naar het tuincentrum. Tot mijn verbazing stonden ze alle zeven stuiterend te juichen van opgewondenheid. Het is maar een tuincentrum hoor, dacht ik nog, maar voor de kids was dit blijkbaar een geweldig uitstapje. "Juf, we gaan toch wel het hele rondje lopen he?" vroeg er een. "Ja, want we willen aan álle bloemen ruiken!" vulde een tweede aan. "En we willen bij de fonteintjes kijken, die met die lampjes!" riep een volgende enthousiast. Oké dan. Volg de pijltjes van de winkelroute maar, net als bij een speurtocht. Wie het eerst de bamboe ontdekt! Na een kwartiertje snuffelen, huppelen en kijken vonden we de bamboe. Dat wil zeggen; ík vond de bamboe. De kinderen hadden namelijk iets anders gevonden en stoven, ondanks de afspraken van bij mij blijven, rustig lopen en zachtjes praten, bij me vandaan. Aha. *ploink* Het kwartje viel en niet veel later vlogen de gekleurde plastic ballen me om de oren.
Ik besloot de kinderen een half uurtje te laten dollen tot ik zeven knalrode koppies tussen de ballen uit zag steken. Daarna moesten de schoenen weer aan en verzon ik een manier om m'n blagen weer een beetje rustig te krijgen. De oplossing lag om de hoek: meditatief visstaren. Ideaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten